SAGWAN NG PAGMAMAHAL

Ang isang mabuting relasyon daw ay nasusukat sa haba ng inyong tunay na pagkakaibigan.

Hindi ko maikakaila na halos lahat ng mga taong sumuong sa relasyon ay nabuo lamang sa isang simpleng pagkakaibigan na nauwi sa totoong pagmamahalan.

Kung babalikan nga natin at sasariwain ang buhay natin sa panahon ng ating kabataan, katuwang ang taong naging kabiyak na ng ating buhay ay napakasarap balik-balikan…ngunit may ilan naman na ayaw nang sariwain at balikan dahil sa maling pagmamahal…

Sadya nga bang mapaglaro ang tadhana? O di lang tayo marunong makipaglaro kaya agad-agad tayong sumusuko?

O sadya lamang binulag tayo ng mga maling pagkakataon sa buhay natin?

Kaya nga minsan ay natanong ko sa aking sarili, paano mo ba sasabayan ang laro ng tadhana kung ang mismong kalaro ay ayaw ng makipaglaro?

“Hayyyyyy” …ang madalas nating nasasambit pag pumapalya tayo sa maling desisyon na ating ginawa.

Ngunit, kaalinsabay ng ating malalim na bunting-hininga ay ang muling pagbangon at pagharap sa inaasam sa susunod na maaaring sumugat ng ating puso o dili kaya ay tuluyang magpapahilom ng sugat na iniwan ng isang nakaraan.

Sa bawat pagtibok ng puso ay kaakibat nito ang timyas ng pagmamahal at pag-asang makakaagapay sa problemang idudulot ng hamon ng pagmamahal. Iyong handa tayong makipaglaro. Na kapag alam natin na nahihirapan na tayo ay natututo tayong magsagwan upang ibalanse ang mga bagay na alam nating magpapabigat lang sa lalim ng pagmamahal na sinisikap na buuin.

Walang perpektong relasyon.

Ngunit may taong handang gawing perpekto ang lahat , huwag lang mawasak ang nasimulan.

Kung ang bawat pangyayaring nagaganap ay tinitignan natin bilang isang pasanin sa atin ay hindi magiging progresibo ang lahat. Bagkus, magsisilbi pa itong matinding sugat o lamat upang tuluyang mabuwag ang binuong pundasyon ng pagmamahal.

Kadalasan pa nga, madamot tayo sa  Katapatan para sa ating sarili…

Bakit kaya?

Kabawasan ba ng ating pagiging tunay na lalaki o babae ang pagiging tapat?

O sadyang takot lang tayo na harapin ang katotohanan na nakagapos tayo sa sinumpaang pagmamahalan sa harap ng altar at ng Diyos?

Huwag lang sana dumating sa punto na sa iyong pagsagwan ay malunod ka at magkamali ka ng iyong pagsagip… na sa bandang huli ay pagsisisihan mo ang bangungot na ikaw mismo ang may gawa.

NASA TAMANG HUWISYO KA BA KABAYAN???

Isa akong OFW.

Sa ilang taon ko na pamamayagpag sa buhay-abroad at pakikisalamuha sa iba’t ibang lahi ay marami akong napagtanto lalo na sa mga ugaling pinoy. Di ko alam kung likas o sadyang nagpapakitang gilas lamang.

Hindi ito isang pagkukundena bagkus namamasid lamang ang mali at baluktot na gawain na maaaring magwasak ng pamilyang binuo na matapos buuin ay wawasakin rin lang pala.

Sa aking pagmamasid at pakikisalamuha sa ating mga kababayan, marami akong mga katanungan sa aking isipan. Ngunit ang mga katanungan na ito ay di ko maapuhap ng magandang kasagutan na masasabi kong solidong katwiran.

Mga katanungan na naghihintay ng mapaninindigang kasagutan.

Mga katanungan na nanatiling katanungan sa lahat at nilalaro na lang ng lahat.

Nakakatakot…!

Ngunit hindi sa aking sarili bagkus sa mga taong nagtitiwala at nagmamahal sa kanila.

Kasi parang ginawa na lang nilang laro at palabas ang lahat…

Mga laro at palabas na alam nilang ang dulo nito ay magbubunga ng matinding lamat at magwawasak ng pamilyang umaasa…

Mga pamilyang umasa sa pangakong magsasama ng maluwat…

Minsan nga ay naitanong ko sa aking sarili…

Naihanda na ba nila ang sarili sa mga bagay na ayaw nilang mangyari?

O sadyang wala na silang paggalang sa asawa, anak at lalo’t higit sa kanilang SARILI?

Minsan nga ay nakakatuwang isipin, na matapos na ipagsawalang bahala ang iyong mga paalala sa posibleng mangyari ay sa bandang huli ay sa iyo rin pala lalapit upang humingi ng tulong at saklolo upang ayusin ang gusot na siya lamang ang may gawa…tsk tsk…

Mga taong naaalala ka lang sa panahon na alam niyang wala na siyang kakampi.

Mga taong naaalala ka lang sa panahon na kailangan niya nang karamay sa paglutas sa multong siya ang may gawa na kakatakutan din pala niya sa bandang huli.

Nakakatuwang isipin…dun ka lang pala niya alalahanin sa oras na nagigipit na siya sa bangungot na nilikha niya…

Mga panahon na minsan ay isinantabi ang iyong mga sinabi para sa kanyang ikabubuti.

Minsan naisip ko, bakit hindi niya kayang resolbahin ang problemang siya ang may gawa? Malakas nga ang loob niya nung sinuong niya ang baluktot at maling  daan para sa personal niyang kaligayahan, pero ngayong lilinisin na niya ang duming dinaanan niya ay di na niya kinaya?

Nasa tamang huwisyo ka nga ba kabayan???