ISANG SULYAP: Maskara ng Kasalanan

ISANG SULYAP: Maskara ng Kasalanan: Ilang beses ba tayong naglalakad papasok sa loob ng simbahan upang mag-alay ng panalangin at makiisa sa selebrasyon ng Eukaristiya? I...

Maskara ng Kasalanan

Ilang beses ba tayong naglalakad papasok sa loob ng simbahan upang mag-alay ng panalangin at makiisa sa selebrasyon ng Eukaristiya?

Ilang beses ba tayong mag-antada ng panalangin kapag aalis,  bago matulog o maging sa harap ng hapag-kainan?

Napakasarap pagmasdan ang mga ganitong gawi. Nakakahikayat ng damdamin at nakakapagpagaan ng kalooban. Nagiging ehemplo sila sa lahat ng karamihan. Nagiging katuwang upang mamulat ang ilan sa baluktot na usaping moral.

Kaya lang…

Kaya lang….

Ooops, teka muna…Mukhang namamali ang mga matang nakakakita at ang mga taingang nakakarinig sa sinasabi ng ilan.

Di ko maikakaila sa aking sarili na lumaki ako sa pamilyang may takot sa Diyos. Magulang ko ang nagturo sa akin ng kagandahang-asal ngunit di ko maikakaila na binaluktot ko rin minsan ang sarili ko sa mundo ng aking kabataan. Sinikap kong maiba at tumaliwas sa ordinaryong buhay na laging nasa loob lamang ng bahay matapos ang buhay-pag-aaral. Natuto akong kilalanin at tuklasin ang sarili kong kaligayahan at kasiyahan nang mga panahong iyon; uminom, manigarilyo, magbulakbol, madalas sa gimikan, at iba pang klaseng paglulustay ng pera…Wala akong halong pagsisisi sa mga bagay na aking ginawa sapagkat nakatulong ito sa akin upang mas makilala ko ang aking sarili at makita ko ang aking pagkakamali.

Ang mga nakalipas ay nagmarka sa akin at nagmistula kong gabay sa kasalukuyan. Hindi ko na hinangad na mabigo, masaktan at higit sa lahat ay makasakit muli ng kalooban. Natuto akong maging sensitibo sa aking mga nakikita at naririnig dulot ng aking mga nakaraan.

Naranasan ko kung paano ang manakit ng kalooban ng ilan.

Naranasan ko kung gaano rin kasakit ang masaktan maging sa salita ng ilan, ang mabigo sa iyong hinahangad at ang mawasak ang iyong pinakakaingatan.

Sa mga karanasang ito ay naunawaan ko ang damdamin nang nakararami. Mahirap pala ang pinag-uusapan ka, maging tampulan ng panunukso o pangangatiyaw at alipustahin ka dahil sa iyong kahinaan at kapintasan. Minsan kailangan mo IKUBLI sa iyong mga ngiti ang tugon ng iyong negatibong damdamin sa kagustuhan lamang na makaiwas at hindi humaba ang diskusyon.

MALI! Pero ito ang iisipin mo na makakabuti minsan. Sapagkat hindi natin saklaw ang takbo ng pag-iisip ng ilan.

Ang pag-iwas ay hindi lahat nangangahulugan ng karuwagan. Bagkus ng pagpapakita ng lawak ng dunong na natutunan sa loob ng eskuwelahan.

Respeto sa kapwa ang una kong natutunan. Igalang ang indibidwal na kaibahan. Huwag gawing batayan ang sarili sa pagkilala sa ilan. Huwag sukatin ang layo ng iyong hakbang sa ilan sapagkat baka maligaw ka.

Sa bawat hakbang ko sa kasalukuyan ay sinikap kong maging maingat, Hindi ako naghangad na maging perpekto sa mata nang nakararami. Bagkus ang hangad ko ay maibalik ang tiwala at respeto na aking pinakakaingatan.

Hindi ito isang panunuligsa sa pangkalahatan. Ito ay obserbasyon lamang sa mga ilan na nagbabalatkayo at nagkukubli sa anyo ng simbahan, mga taong nagrorosaryo araw-araw, mga taong bukambibig lagi ang Diyos. Ngunit kapos sa pagsasabuhay.

Mas makakabuti pa nga minsan na kasama mo ang mga taong bihira magdasal o magsimba, ‘yun bang mga tinatawag na minsan ay “taong-pasaway sa mundo” sapagkat sila mismo ang totoo sa kanilang sarili. Kesa sa mga taong madalas sa simbahan at madalas mag-antada pero malalansa ang mga salitang lumalabas sa kanila.

Sabi nga nila, mas matinong kausap ang mga taong hawak ay bote at sigarilyo kesa sa mga taong ang hawak ay bibliya at rosaryo. Sapagkat sila ang mga taong higit na nagpapakatotoo sa kanilang sarili. Sila iyong mga taong walang pag-aalinlangan.

Ang mga taong paladasal ay maituturing ko sanang masasandigan sa aking paghakbang muli sa pagbabago. Akala ko sila ang MAKAKAUNAWA sa aking KAHINAAN at KAPINTASAN ngunit taliwas pala. Pagpipiyestahan pala nila ang iyong nakaraan, at kung anong meron ka. Sa halip na tulungan at unawain ka ay nagiging PAKSA ka ng kanilang huntahan….ng kanilang usap-usapan.

Mas napapansin ko na sa halip na maging katuwang ko sila sa aking pagbabago ay tila NABUBUHAY ang POOT at GALIT sa aking dibdib. Mas lalo akong natututong magtanim ng sama ng loob o makapagsalita ng laban sa kanila pag hindi na kaya.

Ngunit, minsan, naisip ko na masarap ITAWA o INGITI ang mga parunggit ng ilan laban sa iyong kapintasan. Sa halip na dalhin ito sa dibdib na magpapabigat lang ng iyong kalooban.

Mas higit kong napatunayan na ang mga taong ito ay puno ng insekuridad sa kanilang sarili. SIla ang mga tipo ng taong nalilimitahan ang sarili sa pakikiharap sa tao. Pero ‘ika nga "kailanman ay hindi maitatago ang natural na pagkatao kahit naka-abito ka pa".

Masarap maging bahagi na naglilingkod sa simbahan. Masarap ang nagdarasal araw-araw, ngunit kailangan ay mula sa puso at isinasabuhay…hindi NANGWAWASAK at NANAKIT ng damdamin ng ilan.

VOUS REMERCIER ET L'ADIEU

It is with mixed emotions and I don’t know how I will start my wholehearted thanks for welcoming us into your life.

Sometimes we were so busy that we could not find time to say “thank you” even in a simple way. We feel hesitant to express our appreciation to the good camaraderie we had and especially to someone who has been so nice and wonderful.

But for me, I will always be proud to say “THANK YOU” for the kindness and for sharing your life with us. I know that your decision is not easy. But we’re happy to the decision you made. I know that we cannot provide you the happiness you’re looking for. And I know you will be succeeding to the next phase of your life. Saying goodbye to us should not make you sad because you are going to pursue something better. And I believe, God will bestow you with success.

This is the hardest part but sometimes is the best things can happen.

My heart always breaks and feels sad if someone who is dear to me will leave. But, I know there is a new life ahead of us. The long distance is not the hindrance to meet us again. We live in the world dominated by technology which is very essential for us to communicate. Hope you will NOT forget us like what we will do. You are one of the best person I’ve met.

One thing, I would like you to know…We will miss our lunch together, our laughter and your “ignorance” in some discussions during lunch time (Do you remember when Arnel speaks about something that most of us understand but you failed to understand same with Kaycee?)

We will never forget the moment we visit you in Tourist Club, our hang-outs together with some of our friends, our night-life gimmick sometimes, our "tambay-mode" in Kuya Dong house with the rest of the gang - Edmon, Arnel, Pj, Mervin, Dennis, Glenn and Kaycee and even our “gala-mode” in Jumeira, Dubai with Arnel and Mervin. You are our lucky driver..heheheh.. 

We have individual differences but you opened your door for us. You gained our respect and the trust.

Accept the fact that some people may not understand you but just leave them behind and thank them ‘coz in some other way, they’d helped you to become a better and stronger person.

To tell you, it’s an enriching experience working with you even in a short period of time. I will truly miss the time I visit you in your department during the tiring office hours just only to tell our secrets together, my insanity, my hatred and my happiness. And in the end, we ended it laughing.

Times closer and soon you’ll be leaving. But no worries, we will keep the pictures of happiness we have. We will not say goodbye but rather we will send you our prayer to have a better life in your chosen career.

It isn’t often I write this kind of message. Mostly, I always render message to only a real and good friend of mine. And you are one of them, you are always have been a good person to me like Kuya Dong.

I am a hard to please person basically and very meticulous because not people surrounds you will

not appreciate the real you. I’m lucky ‘coz you appreciate me of who I am. From my heart, thank you a hundred folds.

Don’t cry again when you leave. But smile to the success awaits you.

God bless Ms. Elvie Onada Proctan. Wait me  in New York….(Who knows, right?)