Malupit din ba ang Inyong Pinakamamahal na Ama at Ina?

Tandang-tanda ko pa, sa musmos na edad ko ay binigyan ako ng maraming pagkakataon ng aking magulang na makapaglaro..Ngunit nung magkaroon na ako ng sapat na pag-iisip ay nilimitahan na nila ang oras ko. Sinuong na nila ako sa mga gawing-bahay na sa halip na sa mga panahon na iyon ay inilalaan ko ang bawat oras sa buhay ng aking pagiging bata- ang makipaglaro at samantalahin ang kasiyahang dulot ng paglalaro kasama  ng mga batang tulad ko.Idagdag pa ang araw ng linggo na paggising nang maaga upang magsimba na iyon na nga lamang sana ang pagkakataon upang makapaglaro.

Akala ko nung tutuntong na ako sa unang hakbang ng pagkatuto sa elementarya ay magkakaroon na ako ng malaking puwang sa paglalaro. Malaya!. Sapagkat nasa labas na ako ng aming tahanan at di abot-tanaw ng aking magulang. MALI pala! Mas lalong nalimitahan ang oras ko sapagkat may guro akong tagamasid sa amin sa loob ng silid-aralan. Bumasa, sumulat, makinig at magsalita. Iyan ang araw-araw na ginagawa namin sa loob ng silid-aralan. Iba-ibang paraan nga lamang o estratehiya ng pagkatuto.

Samakatwid, hindi ako natuwa sa naging resulta ng inaakalang kalayaan ko nang magsimula akong tumuntong sa elementarya. Mas higit na naging limitado ang oras ko sa paglalaro. Mas higit na ibinuhos ng magulang ko ang aking atensyon sa pagbabasa at pagsusulat. “Nakakabagot!” Iyan ang madalas na nagiging reaksyon ko sa aking sarili na hindi ko masabi sa harap ng aking magulang. Bagkus naging sunud-sunuran ako sa mga bagay na gusto nilang gawin ko.

Hayskul!...Sabi nila, ito ang pinakamasayang buhay sa parte ng mga kabataan at mga mag-aaral. Ngunit parang hindi ko naramdaman ito. Sapagkat sa buong maghapon ay nasa loob ka lamang ng eskuwelahan at silid-aralan upang makinig sa iyong mga guro at makibahagi. Matapos ang maghapong pakikinig, pagsusulat at pakikibahagi ay kinakailangan ko nang magmadali sa aking pag-uwi at kailangan na makarating sa bahay sa itinakdang oras sapagkat kung hindi ay sandamakmak na sermon ang aabutin ko mula sa aking ina at kung mamalasin ka pa ay palo ang aabutin mula sa aking ama.

Ang aking ama ay ang higit kong pinangingilagan sapagkat bihira lamang siya magalit pero kapag nagalit ay mag-iiwan talaga siya ng marka na iyong pakakatandaan!

Ang aking ina ay nagagawa ko pang lambingin kahit hindi ako nakatupad sa oras na itinakda ng aking pag-uwi o dili kaya ay di ko nagampanan ang responsibilidad na inatang niya sa akin. Iba talaga ang puso ng isang ina…

At matalino talaga ang Diyos. Kasi pinagsasama niya ang mag-asawang taliwas at may magkaibang paraan ng pakikinig, pagpaparamdam ng pagmamahal at paraan ng pag-aaruga sa mga anak.

Nung tumuntong ako ng kolehiyo, unti-unti ko nang nararanasan ang kalayaan na magdesisyon at gumawa nang naaayon sa aking kagustuhan. Sapagkat pakiramdam ko ay nasa hustong edad na ako. Lalo’t higit nang unang pumanaw ang aking  ama.

Pero sa kabila nang kalayaang iyon ay nandun pa rin ang makulit kong ina na nagsesermon sa akin. Nandun pa rin ang paulit-ulit na pagtawag o pag “txt” sa akin “anak, anong oras ka uuwi?”. Nandun pa rin na pinagagalitan ako kapag uuwi akong nakainom, lasing,  naninigarilyo o amoy sigarilyo. Minsan,natanong ko sa aking sarili “di naman na ako bata para sermunan at bantayan lagi sa aking pag-uwi”. Kaya lang di ko masabi sa aking ina. Di ko alam kung bakit?

Nang makatapos ako ng kolehiyo at makahanap nang maayos na trabaho ay higit akong nagpakalaya sa buhay. Sapagkat may inaasahan na akong sweldo buwan-buwan na hindi ko na kailangan humingi ng “allowance” kay ina. Nagagawa ko ng bilihin ang mga bagay na nais ko at ang masunod ang bisyo ko…at sumabay sa agos ng modernong panahon ng mga kabataan. Pero, nandiyan pa rin ang aking ina na walang kasawa-sawang nagsesermon.

Ngunit sa pagpanaw ng aking ina dahil sa malubhang karamdaman. At sa pagkakaroon ko ng sariling pamilya. Marami akong natuklasan at naunawaan. May magandang dahilan pala ang aking ama’t ina sa paraan ng pagpapalaki sa akin. Ngayon ko napatunayan at naunawaan na ang lahat nang iyon ay para sa AKIN. Ngayon ko rin nararanasan at naiintindihan ang damdamin nila bilang magulang para sa mga anak.

Kung nung bata ako ay mas nais nilang ilaan ko ang aking oras sa pag-aaral kesa sa paglalaro ay upang maihanda pala nila ako sa aking hinaharap. Sapagkat kapag nawala na sila ay makakaya kong tumindig ng nag-iisa dahil sa disiplina at sa karunungang naituro nila sa akin at ng paaralang humubog sa aking buong pagkatao.

Ngayon ko lamang natuklasan na kaya pala maaga akong sinanay ng aking ama at ina  sa mga gawaing-bahay upang lumaki akong responsable sa buhay na hindi iaasa ang gawain sa iba. Ang matutong kumayod at magsikap. Magkaroon ng sariling pagkukusa sa pagharap sa mga gawain. Na hindi tinatalikuran ang mga obligasyon sa buhay araw-araw.

Nauunawaan ko na rin ang dahilan kung bakit  madalas akong pinauuwi ng aking ama at ina sa oras na kanilang itinakda sapagkat gusto nilang mapanatag ang kanilang gabi sa pagtulog na kumpleto kaming buong pamilya. Gusto nilang makasiguro na nasa maayos kaming kalagayan.

Ang bawat SERMON pala ng aking ina ay isang pagpapaalala para sa anak at hindi isang pambubunganga lamang.

Ang bawat palo pala ni ama ay hindi palo ng poot o galit kundi palo ng pagmamahal. Na sa kabila nang aking kasiyahan sa gabi kasama ang barkada ay nababalot pala siya ng pangamba at pag-aalala. Kaya pala minsan matapos niya akong paluin ay nakikita kong iniluluha niya ito ng palihim.

Natuklasan ko ang dahilan kaya pala paulit-ulit kaming nagdarasal gabi-gabi at nagsisimba linggo-linggo ay para patuloy na magpasalamat sa Diyos sa bawat segundo ng buhay na ipinagkakaloob Niya sa amin. At gayundin sa pagkakaroon namin ng biyayang natatanggap. Higit sa lahat, ipinakilala ng aking ama at ina ang Diyos sa akin upang maunawaan ko ang buhay at magkaroon ako ng takot sa aking sarili at makilalang rumespeto sa tao - anuman ang antas ng pamumuhay o lahi at higit sa lahat igalang ang anumang bagay.

At kung anuman ang narating ko ngayon ay hindi dahil lang sa akin… Kundi sa mahusay na pagpapalaki at paghubog sa akin ng aking ama at ina bilang ako na kanilang anak na ikasisiya!

Nakakasiguro ako, labis ang kasiyahan ng aking ama at ina sapagkat napagtagumpayan nila nang maayos ang tungkulin nila bilang magulang sa kanilang mga anak bago man lang sila pumanaw…Ang maiwasto ang higit na makabubuti at magkaroon ng anak na  maipagmamalaki!

Ang Sarap Maging Bata

Mabilis ang pag-usad ng panahon…

Parang kailan lang ay nabibilang lang ako sa mga batang nagtatampisaw sa labas ng bahay sa panahon ng tag-ulan. Hindi alintana ang lamig at babad na katawan..Sa mga panahong malakas ang buhos ng ulan, ang mahalaga nang oras na iyon ay ang kasiyahang dulot ng pagtatampisaw at paglalaro kasama ang mga batang kaibigan..

Nakakatuwang isipin ang buhay sa panahon ng pagkabata. Walang problemang dinadaing. Hindi mo aalalahanin ang pera, ang pagkain at ibang iyong naisin. Sapagkat madalas nakahain na at kusang-loob na binibigay ng ating magulang.

Mga prinsipe at prinsesa kung tayo ay maituring; Kain-laro-tulog, diyan lang madalas na umiikot ang buong buhay pagkabata natin. Walang kapaguran sa paglalaro.

  

Hindi lang tayo maituturing na prinsipe at prinsesa sa loob ng ating tahanan. Maging sa loob ng paaralan ay maituturing na tayo pa rin ang bida. Sa paaralan natin natagpuan ang ating ikalawang magulang na nagturo rin sa atin ng pagsulat at bumasa hanggang sa matuto at maunanawaan natin ito. Sila ang matiyagang umaalalay sa atin sa buong maghapon sa loob ng paaralan. Baon nila palagi  ang haba ng pasensya dahil sa ating kapilyuhan at kakulitan. Ang tanging hangad nila ay maibigay ang makabubuti sa atin; ang matuto at magkaroon ng magandang kinabukasan. Pero, sa mga panahon na iyon ay di natin napahahalagahan ang biyayang kaloob nila. Sapagkat mas higit na nakatuon ang atensyon natin sa ligayang dulot ng pagkabata - bagong kakilala, bagong kaklase at bagong kalaro.

Kailan lang ba natin naunawaan ang lahat ng ito? Kailan lang ba natin napahalagahan ang lahat ng pagod  ng ating mga guro lalo na ng ating mga magulang?

Nakakatuwang-balikan ang ang ating kamusmusan, lalo’t ang pakikipag-away ko noon sa mga larong teks kapag alam kong ginugulangan ako ng mga kalaro ko. Ang larong “tatsing-raner” na tila walang kapaguran sa pagtakbo na kahit nadapa na ay takbo pa rin pero mamaya ay iiyak na dahil sa hapdi ng sugat..Isama mo pa diyan ang pandurugas sa larong patintero na kahit nataya na ay sasabihin na “hangin iyon e (galit ka pa nun)”. .Lulusot pa ng katwiran para masabi na hindi nataya. Maski ang tumbang-preso na na nagbibigay ingay dahil sa kalantsing ng tunog ng lata, ang piko na paunahan ng bahay o "star", ang taguan na minsan ay kasabwat na rin natin ang mga matatanda para itago tayo,  ang luksong-tinik na halos liparin na natin ang mataas na mga patung-patong na paa't kamay ng ating mga kalaban..at siyempre ang langit-lupa ay iilan sa mga larong di ko malilimutan. Naaalala ko pa ang awitin ng larong Langit-lupa, "langit-lupa, impiyerno..im-im-impiyerno..(at kung kanino matapat ay siya ang...) TAYA ka! Sabay takbuhan na sa matataas na lugar. Isama mo pa diyan ang larong bahay-bahayan . At sino ba naman ang hindi makakalimot sa larong SYATO na kung mamalasin ka at di ka marunong sumalo ay TAPOS ka!..Kaya ako, ayun, bukol ang kinalabasan ko at nagmukha tuloy akong Unicorn ng tamaan ako sa noo..Ang mga larong Bangka-bangkaan sa pusalian na hindi alintana ang mabahong amoy - umulan man o umaraw. Ang nakatutuwang paligsahan sa mabilis na pag-arangkada at paglubog ng bangkang papel.. Ang pagpapalipad ng eroplanong papel na labis nating ikinatutuwa..

Pero, isang bagay lang ang nakakapagpatigil ng paglalaro ko -  Ang boses ng aking magulang  na tinatawag ang pangalan ko at kasunod ang ”pssssst” na pagtawag ng aking ama. Mabilis pa ito sa isang minuto. Kailangan kong  magmadali na umuwi ng bahay dahil kung hindi ay sandamakmak na sermon aabutin at kung mamalasin ka pa ay palo at pingot sa tenga o kurot sa singit...aguy!

Di ko naman maikakaila na  mas maraming oras ang ginugugol ko noon sa paglalaro kesa sa tumulong sa gawaing bahay. Kahit na hindi na kaaya-aya ang amoy ko bunga ng matinding pawis at dumi sa paglalaro ay tila wala akong pakialam...At kahit na minsan ay kinukuto na ako...dedma lang..

Ngayon ko lamang napagtanto, ang sarap talagang maging bata. Walang problemang dinadaing. Walang iniisip na alalahanin para sa pamilya. Hindi mo poproblemahin ang iyong kakainin sa umaga, tanghali, hapunan at maging sa meryenda. Hindi mo problema ang paglalaba ng iyong damit na puno ng mantsa at dumi. May kalayaan kang gawin na saklaw ng iyong pagkabata. Natutulog ka na wala kang iniisip na alalahanin kahit hindi pa kumpleto ang inyong pamilya sa loob ng tahanan.

Hayyy…ang bilis ng panahon…

Hindi na pala ako bata..Ako ay katulad na nang aking magulang na humaharap sa napakaraming responsibilidad at suliranin sa buhay.

Kaya lang nagtataka ako, bakit noong bata tayo kapag may nang-away at may nanakit sa atin, ilang araw lang ang lumipas ay bati na agad na parang walang nangyari?

Pero bakit ngayon kapag may nang-away sa atin o nanakit ay ang hirap makipagbati? At ang hirap silang patawarin at kalimutan?

Ngayon ay naunawaan ko na, napakasarap talagang maging bata.