Sabi nang mga nakararami,
madalas ay hindi natin nabibigyan ng importansya o napapahalagahan ang isang tao
maliban na lamang kung ito ay wala na. At madalas, kapag nawala na ang taong
ito ay dun lamang natin nararamdaman na mahalaga pala siya sa atin. Masakit
pala. Lalo pa’t kung ang taong ito ay itinuring mo na kabahagi ng iyong buhay. Na
ang taong ito ay madalas mong nakakasama, nakakabiruan, kasalo sa pagkain at
maging sa pamamamasyal. Kaya ang pakiramdam mo ay kinuha na ang kalahati ng
iyong buhay.
Lahat tayo ay nakakaranas ng
mga pagsubok at mawalan ng mga mahal sa buhay. Minsan, mahirap tanggapin ang
mga bagay na nangyayari lalo pa’t hindi natin inaasahan. Laging sinasabi nang
ilan na “tanggapin mo na lang sapagkat ang lahat ay kaloob ng Diyos”.
Totoo naman marahil na ito ay kaloob ng Diyos. At madaling sabihin at bitiwan
ang salitang “tanggapin” ngunit hindi ganoon kadali lalo pa’t nananariwa ang
masayang alaala na kasama mo siya at lalo’t wala ka sa ganoong sitwasyon nang
pagdadalamhati. At hindi mo alam ‘yung bigat ng kalooban. Hindi ganoon kadaling
makalimot. Hindi ganoon kadali na umusad agad tayo sa panibagong pagharap sa
buhay. Nangangailangan din tayo nang tamang oras at panahon na maihanda natin
ang ating sarili para masabi natin na “Okey na ako”. Sapagkat ang oras at panahon ang magpapahilom
at makakapagpagaan muli ng iyong kalooban at maibalik ang iyong normal na takbo
ng buhay.
.jpg)
Magkaminsa’y iniisip din natin
na may mga bagay na nangyayari na hindi
nararapat o kung minsa’y sa tingin natin ay hindi wasto. Sapagkat may mga taong
higit na may karapatan na magpatuloy sa buhay at ibahagi ang kanyang kabutihan
sa kapwa kesa sa mga ibang taong walang pagpapahalaga sa kanilang sarili. Iyong
mga taong ganid! Iyong mga taong mapanakit! iyong mga taong walang
pagpapahalaga sa buhay nang ilan!…Lahat ng mga taong may masasamang kalooban na
taliwas sa dapat niyang iasal. Sila ang dapat na nawawala sa mundo at kinukuha!
Siguro nga ay napaka-“unfair
rin natin sapagkat nahuhusgahan natin ang ibang tao ayon sa kanyang kinikilos
at pananalita kaya natin nasasabi ito. Ngunit, hindi ba’t higit na
napaka-“unfair” kung ang taong naging mabuti sa iyo at sa kanyang kapwa ay sa
isang iglap ay bigla na lang mawawala? O kung hindi man ay magkakaroon ng
mabigat na karamdaman na tila wala nang lunas?
Naniniwala tayo na ang lahat
ng nangyayari sa buhay ng bawat tao ay sadyang may plano ang Diyos. At ang lahat nang iyon ay
itinataas natin sa KANYA. Kaya
lamang, hindi natin maikukubli ang sakit na nararamdaman na mayroon na namang
mawawala. Lalot pa’t ang taong ito ay nagkaroon ng pitak sa ating buhay. Parang
ang hirap tanggapin. Hindi mo kakayanin. Para kang nauupos na kandila. Mistula
itong bangungot na hindi ka makagalaw at nakikipagtunggali upang magising na
sana ay BANGUNGOT nga lamang ito.
Lagi natin sinasabi, sana may
isa pang pagkakataon…
Sana panaginip lamang itong
nangyayari…
At sana ay maibalik muli ang
mga araw na nagdaan upang mapunuan kung anuman ang mga pagkukulang. Ang maitama
ang maling nangyari, Ang makapag-iwan nang masayang alaala at kasiyahan. Na sa
bawat minutong magdadaaan ay magiging kaiga-igaya at puno ng pagmamahal. Na sa
bawat pagsasama sa mga oras na iyon ay mamumutawi ang mga ngiti at aalingawngaw
ang mga halakhak bunga ng kasiyahang nadarama.
Alam natin na mahirap itong
isipin pero naniniwala pa rin tayo na diringgin ito ng Diyos.
Masakit isipin at malaman ang
katotohanan pero kailangang pa rin na maging matibay ang ating kalooban at
matutong labanan ang damdamin. Sapagkat ang lahat nga ay may dahilan.
Madalas nga ay dinadaya natin
ang ating sarili kapag kaharap siya. SInisikap natin na maging matatag kahit na
alam natin na ang puso natin ay iniluluha ang kanyang abang kalagayan.
Kinukubli natin ang totoong emosyon kahit alam natin na nasasaktan din tayo.
Pero kailangan natin ipakita na tinutulungan natin siyang palakasin para magpakatatag din siya para sa
kanyang sarili…Pero hanggang saan? Hanggang kailan?
Ang katotohanan pa, minsan ay
ayaw natin siyang bitiwan at ipaubaya na sa Panginoon ang lahat . Mas masakit ang magpaalam kung
alam nating sa mga susunod na araw ay hindi na natin siya makakausap pang muli.
Hindi na maririnig ang kanyang tinig. Hindi na mararamdaman ang kanyang yakap o
haplos. Hindi mo na masisilayan ang kanyang mga ngiti. Hindi mo na mararamdaman
ang kanyang paglalambing.
Isang alaala nang matamis na
kahapon na lamang ang ating sasariwain.
No comments:
Post a Comment