Balik-Tanaw: Hamon sa likod ng Krisis sa Libya 2014

Isang taon na pala ang nakakalipas matapos ang matagumpay na mailikas ang mga empleyado ng Daewoo E & C sa gitna ng bakbakan sa bansang Libya.

Biglang nanariwa sa akin ang mga nagdaang pangyayari at di ko akalain na malalagpasan ko ang isang mabigat na tungkulin na mamahala katuwang ang aking amo sa pagsasagawa ng komunikasyon sa mga sangkot na ahensya at gobyerno. Ang walang patid na pagsubaybay sa bawat takbo ng operasyon.- ang Humanitarian Mission in a strife-torn Libya Crisis.

Hindi ko maubos maisip kung saan ko nahugot ang lakas ko noong mga panahon na yun.

Ang buwan ng Hulyo 28, 2014 hanggang Agosto 26, 2014 ay ang mga panahon na nagkaroon ako ng tila kakaibang lakas.

Hindi ko lubos na maisip na magkakaroon ako ng pagkakataon na makausap ang mga Ambassadors, Konsulado, mga kinatawan o opisyales ng Libya, Malta, India, Dubai at ang tagapamahala ng sasakyang panghimpapawid katulad ng Air Charter Services. Hindi ganoon kadali ang pagpaplano sa madaliang paglikas sapagkat may dapat isaalang-alang na proseso nang naaayon sa IATA (International Air Transport Authority). Maraming dapat ikonsidera at dapat na lakarin na mga permiso. Idagdag pa ang aking pang-araw-araw na gawain sa opisina.

Pinagtakhan ko pa sa aking sarili kung bakit kailangan na kaming mga nasa Abu Dhabi na sangay ang dapat na mamahala gayung ang dapat ay ang aming himpilan sa bansang South Korea mismo ang magsimula ng pagpaplano at operasyon ng paglilikas. Ngunit, si amo ko noong panahon na yun ay tila wala rin nagawa na tanggapin ang tungkulin. Kaya sino rin ba ako para tanggihan ito lalo pa’t ito ay isang humanitarian mission.

Naramdaman ko ang hirap sa pagsasagawa ng humanitarian mission. Ang madalas na paroo’t parito namin sa Dubai at Abu Dhabi. Lakarin ang mahahalagang dokumento at permiso mula sa mga Konsulado at Ambassador ng mga sangkot na bansa. Katuwang namin ang namamahala sa Air Charter na walang patid sa paghakbang kahit tanghaling tapat. Karagdagan pa na ang buwan na iyon ay ang kasagsagan na matindi ang init ng panahon na pumapalo na hindi bababa ng 40 degrees. Matapos malakad ang ilang mahahalagang proseso ay kailangan namin bumalik ni amo sa opisina at harapin ang aming aktuwal na trabaho habang hinihintay ang resulta o progreso na aming nilalakad para sa humanitarian mission.

May mga ilang araw na limitado lamang ang aking tulog. Kailangan ko gumising muli ng maaga at pumasok upang antabayanan ang ibang impomasyon. Lagi akong naka-“on-call duty” kahit dis oras ng gabi. Natatandaan ko pa ang magkasabay na espesyal na okasyon ng araw ng Agosto 15 na magkaiba ng lugar ng selebrasyon; si Kuya Dong na aking kasamahan sa trabaho at ang aking kaibigan na si Ryan Jaring. Kahit sa mga oras na iyon ay nagtatrabaho pa rin kami ni amo. Nakaharap pa rin ako sa kompyuter habang ang lahat ay nag-iinuman at nagkakasiyahan. Walang pinipiling oras at araw talaga ang mga ganitong pangyayari.

Naramdaman ko ang pagal ng aking katawan. Gusto ko ng mahabang tulog at pahinga. Mas lalo kong naramdaman ang pagod sa mga araw ng operasyon nang paglilikas (3 pangkat na magkaiba pa ang petsa ng paglikas). Halos abutin ako ng 24 oras na dilat ang mata sa walang-patid na pagmamasid sa bawat hakbang ng aming misyon, simula sa pagsakay ng barko ng aming mga empleyado mula sa Libya papuntang Malta, at pagsakay ng eroplano patungo sa itinalaga namin na mga destinasyon. Mahigpit ang aming pagmamatyag hanggang sa  makarating sila nang maayos at matiwasay sa kanilang mga bansa. Masalimuot. Dumaan kami sa proseso na tila mahihirapan na mailikas sila. Nakaantabay ang lahat ng mga naatasan na mga ilang opisyales ng IATA sa Malta, Libya at India. Maging ang mga opisyal ng kumpanya ng Daewoo sa Libya, Malta at Korea. Mas pinahanga ako ng Air Charter na 24 oras na nakasubaybay at walang patid na pagbibigay ng impormasyon sa amin bawat oras.

Habang ang mga kasamahan ko sa trabaho ay himbing na sa pagtulog, ako naman ay tila nagsisimula pa lamang sa aking trabaho kahit dis’ oras ng gabi kasama ang aking amo.

Naramdaman din ng amo ko ang pagod na katawan. Halos gusto na namin ilatag ang aming katawan sa malambot na higaan. Gusto namin ng sapat na oras na pagtulog. Gusto na namin na mairaos na sa madaling panahon ang misyon. Umantabay at sumuporta na rin sa amin ang ilan namin kasamahan sapagkat naramdaman marahil nang amo namin na hindi namin kakayanin ng kami lamang dalawa ang gaganap ng tungkulin.

Hindi ko maitatanggi na dumating na rin ako sa puntong iniluha ko yung pagal kong katawan at isipan. Naramdaman ko ang panghihina ng aking pisikal na katawan at pagod na isipan. Naitanong ko sa aking sarili kung bakit ako ang gumagawa nito? Ano ang kinalaman ko sa humanitarian mission? Ano ang ginagawa ng mga higit na nakakataas sa aming himpilan? Hindi ba’t mas higit silang bihasa dito? At batid kong may departamentong tagapangasiwa sa mga ganitong klaseng pangyayari. Ngunit bakit kami ang gumagawa?

Sa kabila ng mga katanungan na ito ay inisip ko na lamang na isang malaking pagtitiwala ang ipinagkaloob ng aming himpilan na gampanan ang tungkulin. Isang malaking oportunidad na maging bahagi ng isang misyon. Napatunayan ko na ang humanitarian mission ay hindi nangangailangan ng sapat na kaalaman, bagkus ng puso at dedikasyon sa tungkulin na maisalba ang buhay ng mga tao anuman ang lahi ng mga ito.

At sa kabila ng puyat, pagod at matinding sakripisyo, ay higit ang ginhawang katumbas sapagkat naitawid at nailigtas namin hindi lamang ang aming kababayan kundi maging ang ibang lahi sanhi ng bakbakan sa Libya. Sapat na itong kaginhawaan at kaligayahan.

Photos credit to wordpress.com